Op vrijdag 8 maart vierde de Tilburgse tak van Amnesty International de jaarlijks terugkerende Internationale Vrouwendag. Met de petitie voor Narges Mohammadi wisten de vrijwilligers 213 handtekeningen te verzamelen.

Dit jaar kon je Amnesty op twee locaties tegenkomen. In de middaguren zijn er in de bibliotheek LocHal drie vrijwilligers succesvol actief geweest voor de petitie en om Internationale Vrouwendag onder de aandacht te brengen. In de avond waren zij in De Nieuwe Vorst om daar een stand te bemensen tijdens het festival HEKS! Ook hier heeft de Tilburgse groep succes geboekt, reacties als "schandelijk dat dit soort dingen nog gebeuren" en wat "vreselijk naar voor Narges" werden gegeven, terwijl de gasten hun handtekening zetten onder de brief.

Vreselijk is het dan ook wanneer je leest hoe deze Iraanse Nobelprijswinnares en vooraanstaande vrouwenrechtenactiviste eraan toe is. Al sinds 2016 is Narges meerdere malen opgepakt en veroordeeld voor het organiseren van vreedzame demonstraties. Ze heeft medische klachten waar ze geen zorg voor krijgt en heeft door een communicatieverbod geen contact met haar gezin en advocaat. Narges moet de komende 12 jaar verblijven in de beruchte Evin-gevangenis en zal daar 154 zweepslagen krijgen.

Gelukkiger nieuws was er ook. Dit jaar heeft de werkgroep geprobeerd om een echt feestje te maken van Internationale Vrouwendag. Er zijn mooie ansichtkaarten ontworpen en die werden uitgedeeld. Dit in combinatie met de felicitaties zorgde ervoor dat zelfs de meest in gedachten verzonken persoon een glimlach op haar gezicht toverde.

We willen alle betrokken partijen en alle petitie-ondertekenaars dan ook enorm bedanken voor de interesse en aandacht! Heb je ons gemist en wil je alsnog bijdragen? Teken de petitie alsnog via de link https://www.amnesty.nl/forms/petitie-iran-mohammadi.

Bij de jaarlijkse brievenschrijfactie van Amnesty International Write for Rights op 10 december zijn in Tilburg zo’n 325 brieven en 200 kaarten geschreven. De brieven worden verzonden naar regeringen die zich schuldig maken aan schending van mensenrechten, en de kaarten gaan naar de getroffenen zelf. Dit jaar werd er geschreven in de Bibliotheek in Berkel-Enschot, de LocHal in Tilburg en boekhandel Gianotten Mutsaers in Tilburg.

Een van de schrijvers in de LocHal, waar tegelijk ook een evenement van Human Rights Tattoo plaatsvond, was de Tilburgse loco-burgemeester Marcelle Hendrickx. Waarom schreef zij onder meer voor de moeder van een vermoorde jongeman in Brazilië?

Wat mij, als moeder, treft is dat die vrouw haar zoon verloren heeft en dat zij zich inzet om eindelijk een echt onderzoek te laten doen naar wie haar zoon vermoord heeft. Ja dat raakt mij zo, iemand die haar kind is kwijtgeraakt en die eigenlijk ons nodig heeft om gerechtigheid te halen. Dan zie je hoe belangrijk mensenrechten zijn en hoe ver we daarvan weg zijn helaas op veel plekken in de wereld. Je vraagt je soms af: zou het helpen, zo’n brief of kaartje? Maar ik denk dat het helpt dat die moeder in Brazilië voelt en ervaart dat er een moeder is in Tilburg, aan de andere kant van de wereld, die aan haar denkt en met haar meevoelt. Dat ik alles zal doen wat in mijn macht ligt om haar te helpen. Dat je niet alleen in het collectief maar ook 1 op 1 iets kunt doen om het verschil te maken, dat is voor mij heel belangrijk. Daarom heb ik zelf een tatoeage van Human Rights Tattoo laten zetten, en daarom vind ik het belangrijk om Amnesty International te steunen.

Wij als stad willen een veilige en inclusieve stad zijn waar iedereen zichzelf kan zijn en waar iedereen kan meedoen, altijd. En wij vinden het ontzettend belangrijk dat iedereen in de rest van de wereld ook die vrijheid krijgt. We weten dat die ook in onze eigen stad soms onder druk staat, des te meer reden om je ook voor anderen in te zetten. Ik hoop dat alle inwoners van Tilburg zich zowel met mensen dichtbij als ver weg verbonden voelen.

Ook een andere Tilburgse politica, het kersverse Tweede Kamerlid Esmah Lahlah, kwam een brief en een kaartje schrijven. Zij koos voor de vermoorde mensenrechtenactivist Thulani Maseko in Eswatini (Swaziland). Wat was haar inspiratie?

Mensenrechten zijn natuurlijk van groot belang en staan helaas onder druk, niet alleen in Nederland maar ook ver daarbuiten. We kunnen op allerlei manieren laten zien dat we voor mensen moeten opkomen en dat we onze verantwoordelijkheid daarin kunnen nemen: brieven schrijven, vrijwilligerswerk doen, met demonstraties meelopen, de politiek ingaan, het kan allemaal. Ik ben Amnesty dankbaar dat ze ons continu een spiegel voorhouden en ons erop wijzen dat de mensenrechten onder druk staan.

Wat mij trof is dat Thulani zich onder meer inzette voor de lhbtiq+ gemeenschap, en die staat meer onder druk dan ooit tevoren. Ook in ons eigen land zien we dat mensen niet meer hand in hand durven te lopen. Hij heeft geprobeerd dit te adresseren en dat heeft hij met zijn leven moeten bekopen, hij is gedood in het bijzijn van zijn vrouw. Als iemand bereid is zo voor de goede zaak te gaan, het minste wat ik dan kan doen is een brief schrijven aan de koning van Eswatini en hem erop wijzen dat er gerechtigheid moet komen, en aan de weduwe van Thulani te schrijven dat ik naast haar sta.